Ένα σαββατόβραδο στο Γκάζι

Είχα αρκετό καιρό να βρεθώ Σάββατο βράδυ στο Γκάζι. Πήγα για να δω μια θεατρική παράσταση την τελευταία νύχτα του Φλεβάρη. Έχοντας κατά νου μια περίοδο κάμψης στην περιοχή, διέπραξα το σφάλμα να πάω με το αυτοκίνητο. Εκτός του ότι σχεδόν όλη η Αθήνα φαινόταν να έχει μαζευτεί εκεί, παρατήρησα διάφορα κακώς κείμενα:

1. Στην περιοχή, έχουν ανοίξει αρκετά υπαίθρια πάρκινγκ κοντά το ένα στο άλλο. Συμπτωματικά, έχουν ξεφυτρώσει δίπλα τους αυτά τα συμπαθέστατα πλαστικά κολωνάκια, που εμποδίζουν τα αυτοκίνητα να παρκάρουν σε σημεία που κάποτε έβρισκες θέση και δεν εμπόδιζες την κυκλοφορία. Μπορεί όντως αυτά τα δυο γεγονότα (ιδιωτικά πάρκινγκ και κολωνάκια) να είναι άσχετα μεταξύ τους, αλλά δεν μπόρεσα να μην το προσέξω. Έτσι κι αλλιώς, ανήκω σε ιδιόρρυθμη ομάδα και προτιμώ να αφήσω το αυτοκίνητο ένα χιλιόμετρο μακριά, παρά να το δώσω σε παρκαδόρους και να μου το παρκάρουν πάνω, κυριολεκτικά, σε άλλα 15 αυτοκίνητα. Είναι τόσο στριμωγμένα τα οχήματα σε αυτά τα πάρκινγκ (συμπεριλαμβανομένων των νυχτερινών κέντρων) που αποκλείεται να μην γίνονται μικροζημιές.
2. Μετά το θέατρο, καθίσαμε στο Tramp. Ξέρω ότι στα καθ’ύλην αρμόδια σάιτ περιγράφεται ως «εμπειρία διασκέδασης» που αξίζει (με διαφορετικά λόγια σε κάθε site, αλλά το νόημα είναι το ίδιο). Δεν συμμερίζομαι την άποψη. Όχι ότι ο χώρος είναι άσχημος ή ότι δεν έχει ενδιαφέροντα ποτά και κοκτέιλ, αλλά για να κινηθείς μέσα στο μαγαζί και να πας στο τραπέζι σου, πρέπει να κάνεις ακροβατικά σαν τους καλλιτέχνες του Εθνικού Θεάτρου Ακροβατών της Κίνας: τόσο κολλημένα τα τραπέζια και οι καρέκλες. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συμβεί σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη εκκένωσης του καταστήματος.
3. Παραμένουμε στο Tramp και ξεχνάμε την απόδειξη. Η κοπελίτσα περιορίστηκε να μας φέρει το δελτίο παραγγελίας. Εκ τω υστέρων, μετάνιωσα πικρά που δεν της ζήτησα την απόδειξη και μάλιστα έπρεπε να την πληρώναμε αφού μας την έφερνε, διότι σιγά μην έμπαινε στον κόπο να μας φέρει απόδειξη, από τη στιγμή που εισέπραξε τα χρήματα. Εδώ δυσκολευτήκαμε να την εντοπίσουμε, για να πληρώσουμε! Και μετάνιωσα που δεν ζήτησα απόδειξη, γιατί δεν είμαι τόσο χαζή, όσο προφανώς πιστεύουν οι ιδιοκτήτες του καταστήματος, ώστε να μην ξεχωρίζω τη φορολογική απόδειξη από το δελτίο παραγγελίας και σε καμιά περίπτωση δεν ήμουν πιωμένη. Μετανιώνω επίσης, γιατί εμείς πληρώσαμε κανονικότατα το φόρο μας, αλλά τον πληρώσαμε για να αποδοθεί στο κράτος και όχι για να μπει στην τσέπη του επιχειρηματία. Η ίδια τακτική φοροδιαφυγής επικρατούσε και στα γύρω τραπέζια. Είμαι βέβαιη όμως ότι οι ιδιοκτήτες (και άλλοι που πράττουν ανάλογα) θα γράφουν αγωνιστικά μηνύματα στα social media για τις ανίκανες ελληνικές κυβερνήσεις και τους τεχνοκράτες της Ευρώπης, που οδήγησαν στην πτώχευση το περιούσιο έθνος μας.
4. Μου έκαναν εντύπωση οι πολλές παρέες παιδιών 12-15 χρονών, που εμφανίστηκαν μετά τις 23,30. Ήθελα να ήμουν μπροστά, όταν ένα δωδεκάχρονο αγοράκι λέει στο μπαμπά μου «θέλω λεφτά, γιατί κατά τα μεσάνυχτα θα πάω στο Γκάζι να τα πιω». Τι του απαντάει εκείνος; «Μπράβο καμάρι μου»; Τελικά, ίσως οι δικοί μου γονείς να μη με μεγάλωσαν σωστά και να μου έχουν δημιουργήσει παιδικά τραύματα και να μην το συνειδητοποιώ.
5. Σε έναν από τους ομορφότερους πεζόδρομους της Αθήνας και θα τολμήσω να πω από τους ωραιότερους των ευρωπαϊκών πόλεων που έχω επισκεφθεί, αυτόν του Κεραμεικού, δίπλα ακριβώς στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, άνοιξε πρόσφατα ένα νάιτ κλαμπ. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η πανέμορφη περιοχή να μετατρέπεται σε ένα απέραντο πάρκινγκ.
6. Φεύγοντας με το αυτοκίνητό μου, μια δεκαοχτάχρονη οδηγός με ένα Ν στο πίσω παρμπρίζ αποφάσισε ότι θα παρκάρει στη θέση μου με οποιοδήποτε τίμημα. Είχε τη φαεινή ιδέα αντί να περιμένει πίσω από μένα να ξεπαρκάρω, να μπει μπροστά μου! Μέσα στην αυξημένη κίνηση,  με τους πεζούς να κυκλοφορούν μπουλούκια και την πιτσιρίκα να μου περιορίζει και το χώρο και την ορατότητα, δεν ήταν τόσο εύκολο να βγάλω το αυτοκίνητο. Τελικά τα κατάφερα και έφυγα αλώβητη, αλλά μου έκανε εντύπωση η κακή οδηγική της συμπεριφορά και το πείσμα της: το κοριτσάκι προτιμούσε να προκαλέσει τρακάρισμα παρά να κινηθεί έστω μισό μέτρο μπροστά.

Με όλα αυτά, μου άρεσε που είδα την περιοχή να έχει ανακτήσει ζωή. Μάλιστα, ο ταξιτζής που πήγε την παρέα μου σπίτι παρατήρησε ότι είχε πάρα πολύ καιρό να δει τόσο κόσμο σε Γκάζι (και Μπουρνάζι), άρα δεν ήταν δική μου ιδέα μόνο. Από την άλλη, χάρηκα που αποχώρησα ακριβώς τη στιγμή που οι Ουρούκ-Χάι συντάσσονταν για μάχη (συγγνώμη, εννοούσα για διασκέδαση).